ગુજરાતી એકાંકીસંપદા/વૃક્ષ: Difference between revisions

ઇન્દિરાઃ પણ ડૉક્ટર…

::: દાદાજી! દાદાજી! (રડમસ અવાજે) હવે શું થશે?

છગનભાઈઃ દાદાજી, મને તો વળગાડ જેવું લાગે છે. આપણે વશરામ ભૂવાને બોલાવીએ.

દાદાઃ હેં? હા… હા… બરાબર છે, છગન. તું જલદી જઈને વશરામને બોલાવી લાવ.

છગનભાઈઃ હા, દાદાજી હમણાં બોલાવી આવું.

::: તું ચિંતા ન કર, ઇન્દી બેટા. આ કંઈ વેળાચોઘડિયા જેવું લાગે છે. કંઈ પગ પડી ગયો હશે ચંપકનો ખોટી જગ્યાએ. આ વશરામ ભૂવો અબઘડીમાં વળગાડ ઉતારી દેશે. વશરામ આવે ત્યાં સુધીમાં તું ચકુડીને તૈયાર થઈ હોય તો નિશાળે મોકલી દે.

ઇન્દિરાઃ હા, દાદા (બૂમ પાડીને) અરે ચકુ બેટી તું તૈયાર થઈ ગઈ? જમી લીધું તેં? (ચકુ દફ્તર લઈને આવે છે.)

ચકુઃ હા મમ્મી! મારે કેટલું બધું મોડું થઈ ગયું? (પગથિયાં ઊતરીને દોડતાં દોડતાં) મમ્મી, પપ્પા આવજો, દાદાજી આવજો.

દાદાઃ આવજે બટા, સાચવીને જજે, ખાબોચિયાં ભરાઈ ગયાં હશે. ક્યાંક પાછી પડતી નહિ.

છગનભાઈઃ (પ્રવેશે છે. પાછળ વશરામ પ્રવેશે છે.) લો આ આવ્યા વશરામભાઈ, આ રહ્યા ચંપકભાઈ, એમના પગ ચોંટી ગયા છે.

વશરામઃ (ચંપકને એક નજરે તાકી રહે છે. પછી એને જોતાં જોતાં એક ચક્કર મારે છે, દાણા નાખે છે.) વળગાડ છે દાદા, અબઘડીમાં ઈને ભગાડી મેલું છું. તમે કાળા અડદ, કાળા તલ અને કંકુ લાવો, એક કાળું લગડું લાવો અને પાણીનો કળશિયો લાવો.

ઇન્દિરાઃ હું લાવું છું.

વશરામઃ આવા તો ભલભલા વળગાડ વશરામે ભગાડી મેલ્યા છે મા મેલડીની કૃપાથી.

છગનભાઈઃ ખમા! ખમા!

દાદાજીઃ ખમા, માતાજી! ખમા!

વશરામઃ દખણની જોગણી વળગી છે તું. અલી કપાતર, તને કોઈ ન મળ્યું ને આ ભલો ભોળો બામણ મળ્યો. ઊભી રે તું… (ધૂણે છે, હાથ પછાડે છે અને રાડો પાડે છે.)

છગનભાઈઃ ખમા, માતાજી, ખમા.

વશરામઃ દાદા, હવે તમે નચિંત થઈ જાવ. ચોકમાં જઈને આ ઉતાર મેલતાંની હંગાથે તમારો દીકરો ચાલતો થશે.

દાદાઃ ચાલો ચંપક, પતી ગયું બધું.

ઇન્દિરાઃ ચાલો અને ઘરમાં થોડો આરામ કરો.

દાદાઃ ચંપક બેટા! ચાલ, અંદર ચાલ. (ચંપકનો હાથ પકડે છે.) ચાલ બેટા.

ઇન્દિરાઃ (ત્વરાથી ચંપક પાસે આવે છે. એના ખભા પકડે છે અને ભાંગી પડે છે. એ ચીસ નાખીને નીચે ચંપકના પગમાં બેસી જાય પડે છે.) દાદાજી! દાદાજી! હું લૂંટાઈ ગઈ. મારું સર્વસ્વ હણાઈ ગયું. આ શું થઈ ગયું દાદાજી! (ડૂસકાં ભરે છે.)

દાદાઃ ધીરજ રાખ બેટા, છાની રે.

::: રડીશ નહીં. તું છાની રે. ચંપકને કાલ સારું થઈ જશે.

(સમયઃ મધ્યરાત્રિ પછીનો. ચાંદનીના પ્રકાશમાં વૃક્ષ ઊભું છે. પવનના સુસવાટામાં એ આમતેમ વીંઝાય. ધીમે ધીમે પવન શાંત થતો જાય છે. વૃક્ષ સ્થિર છે.

લાકડી સાથે દાદા પ્રવેશે છે. વૃક્ષ બની ગયેલા પુત્રની પાસે આવીને ઊભા રહે છે. લાગણીના વેગમાં પુત્રને બાથ ભરે છે. હાથમાંથી લાકડી પડી જાય છે. દાદા ડૂસકાં ભરે છે. અવાજ સંભળાતો નથી. માત્ર દાદાનું શરીર હલે છે. થોડી ક્ષણો બાદ પુત્રને ભરેલી બાથ છોડે છે. નીચે પડેલી લાકડી ઉપાડે છે. પુત્રની સામું તાકી રહે છે અને વ્યથાથી શિથિલ પગે ઘર તરફ જાય છે.

ઇન્દિરાઃ તમને આ શું થઈ ગયું છે? કેમ કંઈ બોલતા નથી? કેમ આમ રિસાઈ ગયા છો? તમે કંઈક તો બોલો. આપણાં કેવાં કેવાં સપનાં હતાં! ચકુડીને ભણાવી-ગણાવીને મોટી કરીશું. એને સારે ઘેર પરણાવીશું. થોડા પૈસા ભેગા થશે એટલે આ ઘરને થોડું મોટું કરીશું. તમે તો મને નોંધારી છોડીને આમ સાવ સૂનમૂન સાધુ જેવા બની ગયા. સાચું કહું છું હોં! મારાથી આમ નહિ જિવાય. તમે કંઈક તો બોલો. તમે જો નહિ બોલો તો હું ઊઠવાની નથી. અહીં તમારા પગમાં જ બેસી રહીશ.

દાદાઃ બેટા ચાલ ઘરમાં. આમ રડવાથી શું વળવાનું છે?

ઇન્દિરાઃ (રડતાં રડતાં) ના દાદાજી, હું અહીંથી ઊઠવાની નથી.

દાદાઃ અરે બેટા! તું જ આમ હામ ખોઈ બેસીશ તો બીજાનું શું થશે? આખા દા’ડાનું તેં કાંઈ ખાધું નથી અને રડ્યા જ કર્યું છે. ચકુડી પણ ભૂખી જ સૂઈ ગઈ છે. ઊઠ દીકરા! તારો આ વલોપાત મારાથી જીરવાતો નથી. ઊઠ.

દાદાઃ ઊઠ બેટા. જો ચકુડી જાગી ગઈ છે ને રડે છે.

ઇન્દિરાઃ ના દાદા…

દાદાઃ બેટા ઇન્દી… ચાલ ઊઠ… ચકુડી કેટલી ગભરાઈ છે… ઊઠ.

બહેનપણી ૧: ચકુડીને જલદી બૂમ પાડે. એ હજી તૈયાર જ નહીં થઈ હોય. આજે કેટલું બધું મોડું થઈ ગયું છે!

બહેનપણી ૨: અલી પણ, આજ તો હડતાલ પડવાની છે. કાલે મને મંજુડી કે’તી’તી કે શનિવારે બધી નિશાળમાં હડતાલ પડવાની છે.

બહેનપણી ૧: તો તો બહુ મઝા આવશે. મેં તો નકામું ગણિતનું લેશન કર્યું.

બહેનપણી ૨: મેં તો અરધું જ કર્યું છે. મને તો દાખલા આવડતા જ નથી.

બહેનપણી ૧: ચકુડી! ચાલ નિશાળે…

બહેનપણી ૨: ચકુ…! એ… ચકુ!

ચકુઃ (અંદરથી અવાજ આવે છે.) એ આવી… ઊભી રે.

બહેનપણી ૧: હજી વાળ ઓળાવતી હશે. (ચકુ આવે છે.)

ચકુઃ અલી ઊભી રે, હું તો કંપાસ જ ભૂલી ગઈ છું.

::: મમ્મી! મારો કંપાસ રહી ગયો…

બહેનપણી ૨: એક નંબરની ભુલકણી છે ચકુડી.

બહેનપણી ૧: (ગજવામાંથી કચૂકો કાઢે છે. એક મોંમાં મૂકે છે. બીજો બહેનપણીને આપે છે.) લે કચૂકો.

::: લે ચકુડી, કચૂકો.

(ત્રણેય કચૂકો ખાતી ખાતી, વાતો કરતી કરતી જાય છે. દાદાજીનો અવાજ સંભળાય છે. મહિમ્નસ્તોત્ર ગાતાં ગાતાં એ બહારથી પ્રવેશે છે. નદી પરથી સ્નાન કરીને આવ્યા છે. આનંદપૂર્વક મહિમ્નસ્તોત્ર ગાય છે.

વૃક્ષ પાસે આવી હાથમાંની લાકડી વૃક્ષની ડાળી પર ભરાવે છે. મહિમ્નસ્તોત્રનું રટણ ચાલુ છે. ભીનું પંચિયું નિચોવવાનો અભિનય કરે છે. પછી વૃક્ષની ડાળી પર એને સૂકવવાનો અભિનય કરે છે. લાકડી લઈને છગનભાઈના ઘર તરફ જાય છે. ‘અરે છગન! આજનું છાપું જરા આપને ભાઈ.’

ઇન્દિરાઃ દાદાજી! જુઓ જુઓ! કેવી નાની નાની કૂંપળો ફૂટી છે!

દાદાઃ (નજીક આવીને જુએ છે.) હા, બેટા! ઘણી બધી કૂંપળો ફૂટી છે.

ઇન્દિરાઃ બપોરે તો અહીં સરસ છાંયો હોય છે.

::: પણ દાદા કાલે બપોરે એક કાગડો આવીને બેઠો અને કા-કા કરવા મંડ્યો. પછી ડાળી પર એણે તો બેત્રણ વખત ચાંચ ઘસી. હું તો થથરી ગઈ. મેં એને બૂમ પાડીને, તાળીઓ પાડીને ઉડાડ્યો. પણ મૂઓ ઊડે જ નહિ. ફરી એને ચાંચ ઘસી, મારાથી રહેવાયું નહિ. કાંકરો લઈને ઉડાડ્યો. થોડી વાર થઈને ફરી પાછો આવીને બેઠો. કા-કા કરતો જાય ને ડાળી ઉપર ચાંચ ઘસતો જાય… પછી તો તમારી લાકડી લઈને જ હું તો ઊભી રહી.

દાદાઃ અરે બેટા! આજે પરોઢિયે મને એક વિચિત્ર સપનું આવ્યું. સપનામાં ચંપક આવ્યો.

ઇન્દિરાઃ હેં દાદાજી!

દાદાઃ પણ કેવડો ચંપક ખબર છે? સાવ નાનો-ટગુમગુ ચાલતો અને નાગોપૂગો.

ઇન્દિરાઃ (આછી લજ્જા સાથે સ્મિત કરે છે.) આજ પરોઢિયે આવ્યું’તું દાદાજી?

દદાઃ હા બેટા, હું તો છે ને અહીં આંગણામાં બેઠો બેઠો છાપું વાંચતો’તો – ત્યાં મારી સામે આવીને ઊભો રહ્યો. ‘બાપુજી! બાપુજી!’ સાંભળીને મેં છાપું ખસેડ્યું, એના હાથની મુઠ્ઠીઓ વાળેલી હતી. મુઠ્ઠી ઊંચી કરીને કે’ કે બાપુજી ખોલો તો. મેં એની મુઠ્ઠી ખોલવાનો પ્રયત્ન કર્યો પણ ખૂલે જ નહીં. હું તો પ્રયત્ન કર્યા જ કરું પણ ખૂલે જ નહિ.

::: પછી એ લુચ્ચો હસી પડ્યો. બોલ્યોઃ ‘બાપુજી! ફૂંક મારો એટલે ખૂલી જશે.’ મેં એની જમણી મુઠ્ઠીને ફૂંક મારી અને હથળી ખોલી કે તરત ખૂલી ગઈ.

::: એ હથેળીમાં શું હતું ખબર છે?

ઇન્દિરાઃ (સાશ્ચર્ય) શું હતું દાદાજી?

દાદાઃ સોનામહોરો.

ઇન્દિરાઃ સોનામહોરો?

દાદાઃ હા… અસલ સોનોમહોરો, ચમક ચમક થતું સોનું. એના હાથમાંથી મેં સોનામહોરો લઈ લીધી. પછી બીજા હાથની મુઠ્ઠી ખોલવા જતો’તો ત્યાં મારી આંખ ખૂલી ગઈ. કેવું વિચિત્ર સપનું! સોનામહોરો!

ઇન્દિરાઃ હું જઉં દાદા, આજ તો ગળી રોટલી બનાવવાની છે, ચકુ કહીને ગઈ છે.

દાદાઃ હા, મારી ચકુને પૂરણપોળી બહુ ભાવે છે.

બહેનપણી ૧: અરે પેલો બારીનો કાચ કેવો ખનનન કરતો તૂટી ગયેલો!

ચકુઃ એ…ય પેલા મનીષને વાગતાં રહી ગયેલું.

બહેનપણી ૨: અને આપણા સર કેવા ઑફિસમાં ઘૂસી ગયેલા.

બહેનપણી ૧: આજે તો બહુ જ મજા પડી.

ચકુઃ પેલા મોટા છોકરાઓ તો ગંદી ગંદી ગાળો બોલતા હતા.

બહેનપણી ૨: દસમા ધોરણવાળા ને?

બહેનપણી ૧: હા હા…

ચકુઃ છિ… છિ… એવી ગાળો કંઈ સરને દેવાય?

બહેનપણી ૨: એ દસમા ધોરણવાળા છોકરાઓ તો બહુ ખરાબ છે.

બહેનપણી ૧: એ ચકુ! ચાલો ને આપણે દોરડાં કૂદીએ.

ચકુઃ હા ચાલો.

ચકુઃ ચાલો, રેડી?

બંને બહેનપણીઓઃ રેડી.

ચકુઃ સ્ટાર્ટ.

બહેનપણી ૧: (અટકીને) એય… તમે લોકોએ તો એકદમ ફાસ્ટ શરૂ કરી દીધું. ઊભા રો, ઊભા રો…

ચકુઃ એ આવી મમ્મી. (બહેનપણીઓને) એ મારાં મમ્મી બોલાવે છે. હું જઉં છું.

::: એ…ય તમે તો મારા પપ્પા પર દફ્તર લટકાવી દીધાં છે.

બહેનપણી ૧: આ તારા પપ્પા છે?

ચકુઃ હા… કેમ વળી?

બહેનપણી ૨: અરે આ તો ઝાડ છે.

બહેનપણી ૧: હા, આ તો ઝાડ છે. આ તારા પપ્પા છે કંઈ?

ચકુઃ હા, આ મારા પપ્પા છે. નહિ પપ્પા?

બહેનપણી ૧: ગાય છે?

ચકુઃ કેવું સરસ! તમે ના સાંભળ્યું?

::: તમારે સાંભળવું છે?

::: લો સાંભળો.

બહેનપણીઓઃ અમને તો કાંઈ સંભળાતું નથી.

ચકુઃ મને સંભળાય છે ને.

બહેનપણી ૧: ચલ ચલ, આપણે મોડું થશે.

બહેનપણી ૨: હા… ચલ ચલ.

::: હળવે હળવે હળવે હરિજી
મારે મંદિર આવો ને;
મોટે મોટે મોટે મેં તો
મોતીડે વધાવ્યા રે.
કીધું કીધું કીધું મુજને
કાંઈક કામણ કીધું રે;
લીધું લીધું લીધું મારું
ચિતડું ચોરી લીધું રે…

ઇન્દિરાઃ કવિતા મોઢે કરે છે ચકુ?