ગુજરાતી એકાંકીસંપદા/ચાલ સૂરજ પકડીએ: Difference between revisions

}}

(પડદો ખૂલે છે. એક સામાન્ય, કંઈક વ્યવસ્થિત છતાં અસ્ત-વ્યસ્ત રૂમનું દૃશ્ય, સામાન્ય સ્ટેજ, ફર્નિચર, ભીંતે બે-ચાર મોટાં પેઇન્ટિંગ છે. રૂપા અને પન્ની બંને રૂમમાં સામ-સામે બેઠાં છે. વચ્ચે ટેબલ છે અથવા તો બંનેને સ્ટેજ પર કોણી ટેકવીને સૂઈ રહેલાં પણ બતાવી શકાય… પાત્રોના તદ્દન સહજ, સ્વાભાવિક અભિનય…)

{{ps |પન્નીઃ| રૂપા, કહીશ. આજે તને કહીશ. ખૂબ નાની હતી ત્યારથી જ મને વારસામાં આઘાત મળતા આવ્યા છે. મારો જન્મ થયા પછીના થોડા જ મહિનામાં મારા પિતા – મને તો એ બાપને બાપ કહેતાં પણ શરમ આવે છે. તે મને અને મારી મમ્મીને છોડી ચાલ્યા ગયા હતા. તેમણે બીજે ક્યાંક લગ્ન કરી લીધાં હતાં. મારી મમ્મીને તેમણે છૂટાછેડા આપ્યા હતા, છતાં મારી મમ્મી એમને દેવ માની પૂજતી રહી. મને રોજ એમના ફોટાને પગે લગાડતી. હું જ્યારે પૂછતી ત્યારે મને જવાબ મળતો બેટા, એ તો ફૉરેન ગયા છે. ખૂબ કમાઈને આપણને લેવા આવશે. પછી સમયના વહેવા સાથે હું સમજદાર બની. મારાં મામી અને મારાં મમ્મી એક દિવસ મારા પપ્પાની વાતો કરતાં હતાં. હું બધું જ સમજી ગઈ ને બસ… ત્યારથી મેં મારી મમ્મીને નથી મા માની કે પિતાને નથી પિતા માન્યા. પછી મામા-મામીને ઘેર રહીને ભણી. પછી અહીં આ બે વર્ષથી તારી સાથે.

{{ps |રૂપાઃ| પણ એમાં તારી મમ્મીનો શો વાંક? મા પ્રત્યે આટલી ઉપેક્ષા, ઘૃણા સારી નહીં, પન્ની.