કાવ્યમંગલા/સતિયાજન: Difference between revisions

સૂના અંતરમાં આગો તે સળગે ને ભડકી ભૂતાવળ ભાગે,

નવલી ફૂટે એને આંખો ને પાંખો, અંગે અંગે જ્યોત જાગે.

સંકટકાંટાની એની પથારી ને અપયશફુલડાંની માળા,

પ્રેમદયાના પાયા ઉપર એ સતનાં મંદિરિયાં ચણાવે,

જ્ઞાનના ઘંટ ગજાવી પ્રભુને પગલું દેવાને મનાવે.

વૈરાગની વડલાડાળે બાંધે એ કાયાનો કર્મહિંડોળો,

અંગો ધોળે એ તો અંતર વલોવે, પાપીને પાથરે ખોળો.

ચંદ્ર શો શીતળ, તીખો સૂરજ શો, પ્રેમપ્રતાપનો ગોળો,

એવા રે સતિયાને પગલે આ પૃથ્વીમાં કરુણાની ઊછળે છોળો.

</poem>