18,450
edits
મનીષા જોષીની કવિતા: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
no edit summary
No edit summary |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 8: | Line 8: | ||
* [[મનીષા જોષીની કવિતા/પ્રારંભિક | પ્રારંભિક]] | * [[મનીષા જોષીની કવિતા/પ્રારંભિક | પ્રારંભિક]] | ||
== ૧. સામ્રાજ્ય == | |||
<poem> | |||
મને ઝરુખામાં બેસાડો. | |||
મને વીંઝણો નાંખો | |||
મને અત્તરના હોજમાં નવડાવો. | |||
મારા સૌંદર્યની, શૌર્યની પ્રશંસા કરો. | |||
કોઈ ચિત્રકારને બોલાવો મને દોરવા. | |||
કોઈ શિલ્પીને બોલાવો મને કંડારવા. | |||
મારો સ્વયંવર રચાવો. | |||
જાવ, કોઈ વિદૂષકને બોલાવો | |||
મને હસાવો. | |||
ક્યાં ગઈ આ બધી દાસીઓ? | |||
કેમ, કોઈ સાંભળતું નથી? | |||
મને લાગે છે કે હું મારું સામ્રાજ્ય હારી ચૂકી છું. | |||
બધા જ ગુપ્તચરો પીછેહઠના સંદેશાઓ લાવી રહ્યા છે. | |||
જોકે આમ પણ હું ક્યાં કશું જીતવા માગતી હતી? | |||
એક રાજવી તરીકેના મારા અભિમાનનું | |||
મહામુશ્કેલીથી જતન કરી રહી હતી એટલું જ. | |||
મારી પાંચેય આંગળીઓમાં સાચા હીરા ઝગમગી રહ્યા છે. | |||
જે હવે થોડી જ વારમાં મારે ચૂસી લેવા પડશે. | |||
પણ એ પહેલાં, | |||
રેશમી પરદાઓથી સજાવેલા આ અગણિત ખંડો | |||
જે મેં ક્યારેય પૂરા જોયા નથી, | |||
એ જોઈ લેવા છે. અને | |||
દીવાનખંડમાં મૂકેલા, મારા પૂર્વજોએ શિકાર કરેલા | |||
ભયાનક સિંહ - વાઘ, જે મસાલા ભરીને મૂકી રાખેલા છે | |||
એ હવે ચીરીને ખાલી કરી નાખવા છે. | |||
</Poem> | |||
== ૨. ગોઝારી વાવ == | |||
<poem> | |||
હાં, હાં, એ માણસ જીવે છે હજી, એના ઘરમાં, સુખેથી. | |||
પણ મરી ગયો છે એ મારા માટે. | |||
અને એટલે જ હું રોજ એના નવા નવા | |||
મૃત્યુની કલ્પના કરું છું. | |||
રસ્તા પર ચાલતા ટ્રકનાં પૈડાં એના પર ફરી વળે છે. | |||
અને હું બાજુમાં શાંત રાહદારીની જેમ પસાર થતી હોઉં છું. | |||
તો ક્યારેક એની લાશ રેલવેના પાટા વચ્ચે મળી આવે છે. | |||
અને હું એના મૃતદેહ પરથી પસાર થતી ટ્રેનમાં | |||
મુસાફરી કરતી હોઉં છું. | |||
ક્યારેક હું મારી સાડીના પાલવને ગાંઠ મારતી હોઉં છું | |||
અને એના ગળામાં ફાંસો હોય છે. | |||
હું મંદિરમાં દીવા પ્રગટાવતી હોઉં છું | |||
અને એનું આખું શરીર સળગતું હોય છે. | |||
ક્યારેક એ કોઈ ગોઝારી વાવના તળિયે પડ્યો હોય છે | |||
અને હું એ વાવમાંથી પાણી ભરતી હોઉં છું. | |||
રોજ રાત્રે યમરાજ આવે છે. | |||
પેલા કાળમુખા પાડા પર બેસીને. | |||
કરગરે છે, એને લઈ જવા માટે. | |||
પણ હું એને રજા નથી આપતી. | |||
</poem> | |||