18,450
edits
મનીષા જોષીની કવિતા: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
no edit summary
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 1,615: | Line 1,615: | ||
સર્વત્ર છવાયેલી છે, | સર્વત્ર છવાયેલી છે, | ||
કહે છે કે લીલોદુકાળ છે આ. | કહે છે કે લીલોદુકાળ છે આ. | ||
</poem> | |||
== ૫૩. ઠાકોરજીના વાઘા == | |||
<poem> | |||
કોઈ યુવાન પરિણીતા આવે છે એની પાસે | |||
કટોરીવાળું બ્લાઉઝ સીવડાવવા | |||
તો કોઈ સગર્ભા સ્ત્રી આવે છે | |||
ખોળો ભરવાના પ્રસંગે મળેલી | |||
તેની નવી સાડીમાં ફોલ નખાવવા. | |||
કોઈ ડિપ્રેશનથી પિડાતી, જાડી થઈ રહેલી ગૃહિણી પણ આવે છે | |||
તેના તંગ થઈ રહેલા કુરતાની સિલાઈ ખોલાવવા. | |||
હાઈસ્કૂલમાં ભણતો કોઈ છોકરો આવે છે | |||
યુનિફૉર્મ સીવડાવવા માટે | |||
તો કોઈ મધ્યમવર્ગીય પુરુષ આવે છે | |||
તેના ઑફિસમાં પહેરવાના શર્ટને રફુ કરાવવા. | |||
એ દરજી સીવે છે કપડાં તમામ પ્રકારનાં | |||
અસ્તરવાળાં ને અસ્તર વગરનાં, | |||
ગોઠવાતી રહે છે કપડાંની થપ્પીઓ એની દુકાનમાં | |||
સિલ્કની અલગ અને સૂતરાઉની અલગ | |||
ને રંગબેરંગી દોરા તો આવે તેવા વપરાઈ જાય. | |||
પુરાતું રહે છે તેલ એના સંચામાં સવાર-સાંજ | |||
અને સંચા કરતાયે ઝડપથી, ફરતી રહે છે એની આંગળીઓ. | |||
એક નજરે માપી લે છે એ સૌને | |||
છતાંયે ડોળ કરે છે માપ લેવાનો. | |||
ઘણીવા૨ માપનું જૂનું બ્લાઉઝ હોય છતાંયે | |||
ગ્રાહક મહિલા જ આગ્રહ કરે, ‘માપ લઈ જ લોને.’ | |||
અને એમ વધતી રહે એની શાખ. | |||
કમી નથી કામની એ દરજી પાસે. | |||
દુકાનોના ગાદી-તકિયા તો બારેમાસ અને | |||
નવરાત્રિ ને લગનગાળામાં તો વેઇટિંંગ ટાઇમ. | |||
સીવાતા રહે છે વસ્ત્રો રાતભર, નિર્વસ્ત્ર શરીરો માટે. | |||
સવાર પડ્યે, એ દુકાનમાં કચરો વાળે ત્યારે | |||
જાતજાતનાં વધેલાં કપડાંના | |||
નાના નાના, રંગબેરંગી ટૂકડા આવે એના હાથમાં | |||
અને કોઈ ભિખારણ બાઈ લઈ જાય | |||
એ વધેલા કપડાંના ટુકડા, હોંશે હોંશે | |||
એના નાનકડા દીકરા માટે ગોદડી બનાવવા. | |||
આ દરજીની દુકાનમાં ઠલવાતું રહે છે કપડું દિવસરાત. | |||
કોઈ આવે છે દીકરીની ઢીંગલી માટે ફ્રૉક સીવડાવવા | |||
તો કોઈ આવે છે ઠાકોરજીના વાઘા સીવડાવવા. | |||
ને એણે સીવેલાં કપડાં | |||
જીવતાં રહે છે, અવનવા જીવન | |||
નવાં હોય ત્યારે અને જૂનાં થાય ત્યારે પણ. | |||
વાઘા બદલતા રહે છે ઠાકોરજી | |||
નિતનવાં દર્શન માટે. | |||
</poem> | |||
== ૫૪. મૃત્યુ, તું દુષ્ટ નથી == | |||
<poem> | |||
મૃત્યુ, | |||
તું દુષ્ટ નથી. | |||
રાત્રે ઊંઘમાં મૃત્યુ પામેલી | |||
કોઈ વ્યક્તિના ચહેરા પર | |||
મેં જોયું છે તને | |||
કોઈ એક સ્વચ્છ સવારે. | |||
તું નહીં ડંખે મને, ફણીધર સાપની જેમ | |||
કે સહસ્ર પગાળા વીંછીની જેમ. | |||
તું આવશે મારી પાસે એક ભોળા મંકોડાની જેમ. | |||
હાલ તો હું વાળું છું તને મારી ત૨ફ | |||
ને વળી જાય છે તું ઊંધી દિશામાં | |||
મૂંઝાયેલા મંકોડાઓની હારમાં | |||
પણ હું જાણું છું કે એક દિવસ | |||
હું તને ખસેડીશ અવળી દિશામાં | |||
અને તું વળશે મારી તરફ, સ્પષ્ટ | |||
ધીમી પણ મક્કમ ચાલે. | |||
મૃત્યુ, | |||
તું આવજે મારી પાસે | |||
મોંમાં ગૉળનો કણ લઈને. | |||
લઈ જજે મને આખા ગૉળની ભીલી પાસે. | |||
ફાટેલા કંતાનમાંથી ઝરતા ગૉળના રસને | |||
ચાખી લઈશ હું વધુ એક વાર. | |||
પછી ચાલી નીકળીશ હું તારી સાથે | |||
કોઈના ઘરમાં પ્રવેશી રહેલી | |||
કોઈ એક સ્વચ્છ સવાર બનવા. | |||
</poem> | </poem> | ||