યાત્રા/ગુલબાસની સોડમાં: Difference between revisions

<poem>

{{space}} શાંત આશ્વાસક ધરાના શ્વાસ શો,

{{space}} મહેકી રહ્યો મુજ સોડમાં,

{{space}} મુજ તપ્ત અંતરને લપેટી લેતા નિજ સુરભિ-પટે

{{space}}{{space}} લહરી પરે લહરી અહા જાયે વહ્યો.

ત્યાં યંત્ર ગાજી ઊઠતું.

વિદ્યુત્પ્રવાહોથી વીંધાઈ ઘર્ઘરે કટુ કંપતું,

‘આઝાદ હિંદે......ઓ ફુટ્યા કૈં બૉમ્બ,

{{space}}{{space}} પાટા ઉપરથી ટ્રેનો દડી,

કૈં બાળકો વીંધ્યાં....’

કર કરર કર-કર કરર–અંતર યંત્રનું ય ચિરાતું શું?

પણ શબ્દ એ બોલ્યે ગયો,

આ ઘર ઉપર ઘર સળગિયાં,

{{space}} રામ જાણે, ખુદા જાણે!

ને દીન ધરતી એ ધુણી કંગાળ આ માનવ પરે,

કંગાળ હા એ માનવે પણ જે કર્યું તે કોઈના અન્યે કર્યું,

ઘરબાર છોડ્યાં, પ્રાણને મુઠ્ઠી વિષે લઈ

{{space}} લાખ લાખ તણી કતારો નીકળી–

‘આઝાદ હિંદે....’ યંત્ર એના સૂર હા રેડ્યે જતું,

{{space}} કર કરર કર, કર કરર કર, આકાશ કેરી

{{space}}{{space}} વીજળી એ સૂરને ચીરી જતી.

હા, ધધકતાં કેટલાં લોહી વહ્યાં.

નાગાં બદનને ઢાંકવાને ધાબળાના ઢગ કરો....

ને માનવીના મુખ થકી માનવ થવાને

રે ભાઈ ભાઈ તમે, ખરે આ કેમ ગાંડા થઈ ગયા?

આ અંતરેથી આગને અળગી કરો....

ના કોણ જગમાં જાણતું કે

{{space}} માનવીને મારવું એ પાપ છે;

આદમ-હવા પેદા થયાં તે દી થકી આ વાત કોણે જાણી ના?

જે હાથ ખંજર ભોંકતો તે શું નથી આ જાણતો?

{{space}} તો સ્વર્ગ પૃથ્વી પર હતે યે ક્યારનું.

આ થોકથોકે શાણપણ પથરાયું છે ભૂમિ ઉપર,

{{space}} સૌ શાણપણનો ગંજ એક જ ફૂંકમાં

{{space}} ફૂંકી દઈ આ આગ ભડભડ ભૂમિને ભરખી રહી.

ગુલબાસ, તારો શ્વાસ મારા પ્રશ્નને આશ્વાસતો મીઠો વહે.

{{space}} જો ઝેર હા વર્ષી શકે છે વ્યોમમાંથી ભૂમિ પર, ૬૦

{{space}} તો અમૃતની યે વાદળી વરસી જશે અહીં એક દી.

ને પૃથ્વી પરના ગરલ સામે શિવનયન ત્યાં સ્થિર ઠરે,

{{space}}{{space}} આસીન હર્તા રુદ્રનું;

</poem>