7,476
edits
No edit summary |
No edit summary |
||
(One intermediate revision by the same user not shown) | |||
Line 10: | Line 10: | ||
{{Poem2Open}} | {{Poem2Open}} | ||
તરલે આંખો ખોલી. કશું સમજાયું નહીં, એ ક્યાં છે? તીણો તડકો આંખોને આંજી દેતો હતો. ઉપર ખુલ્લું આકાશ દેખાતું હતું. દરિયાના મોજાંનો અવાજ આવતો હતો. એણે ઊઠવાનો પ્રયત્ન કર્યો. જોયું તો અત્યારે એ દરિયાકિનારાની રેતી વચ્ચે હતી. માનવરહિત પટ પર દૂર સુધી ફેલાયેલાં નારિયેળીનાં ઘટાદાર ઝુંડ જોયાં. પછી પાછળ જોયું અને ચોંકી ગઈ. ત્યાં અડાબીડ જંગલ ફેલાયેલું હતું. | તરલે આંખો ખોલી. કશું સમજાયું નહીં, એ ક્યાં છે? તીણો તડકો આંખોને આંજી દેતો હતો. ઉપર ખુલ્લું આકાશ દેખાતું હતું. દરિયાના મોજાંનો અવાજ આવતો હતો. એણે ઊઠવાનો પ્રયત્ન કર્યો. જોયું તો અત્યારે એ દરિયાકિનારાની રેતી વચ્ચે હતી. માનવરહિત પટ પર દૂર સુધી ફેલાયેલાં નારિયેળીનાં ઘટાદાર ઝુંડ જોયાં. પછી પાછળ જોયું અને ચોંકી ગઈ. ત્યાં અડાબીડ જંગલ ફેલાયેલું હતું. | ||
"કોઈ છે? કોઈ છે? મદદ કરો... હેલો... હેલો કોઈ છે?... હેલ્પ મીઇઇઇઇઇ...પ્લીઝ" | |||
સામેની ઝાડીઓમાં અવાજ ઓગળી જતો હોય એવું લાગ્યું. ''મદદ કરો... હેલ્પ...પ્લીઝ!" પોકારો પાડતાં પાડતાં એનો શ્વાસ ભરાઈ ગયો. સાવ નાની -નિઃસહાય બાળકીની જેમ એ ભક-ભક રડતાં બૂમો પડતી રહી. | સામેની ઝાડીઓમાં અવાજ ઓગળી જતો હોય એવું લાગ્યું. ''મદદ કરો... હેલ્પ...પ્લીઝ!" પોકારો પાડતાં પાડતાં એનો શ્વાસ ભરાઈ ગયો. સાવ નાની -નિઃસહાય બાળકીની જેમ એ ભક-ભક રડતાં બૂમો પડતી રહી. | ||
Line 175: | Line 175: | ||
આશ્ચર્યની વાત એ છે કે નિયો ગુજરાતી જાણે છે, અને આવું શણગારેલું ગુજરાતી બોલી શકે છે - ‘નથી'ની યાદી સામે ‘છે'-ની કોઈ યાદી બનાવી છે કે નહિ? : લ્યો કરો વાત ! આ દરિયો છે, આકાશ છે, માથે ઉપરવાળાનું છત્ર છે. વગેરે. | આશ્ચર્યની વાત એ છે કે નિયો ગુજરાતી જાણે છે, અને આવું શણગારેલું ગુજરાતી બોલી શકે છે - ‘નથી'ની યાદી સામે ‘છે'-ની કોઈ યાદી બનાવી છે કે નહિ? : લ્યો કરો વાત ! આ દરિયો છે, આકાશ છે, માથે ઉપરવાળાનું છત્ર છે. વગેરે. | ||
છેલ્લે, તરલ કહે છે એમ, પ્રકૃતિએ એને ખરા અર્થમાં અંદરથી સુન્દર બનાવેલી, પણ પરિસ્થતિ સાનુકૂળ થતાં, જવાનું થાય છે. પતિ અનુજ તરફ તરલ જવા જતાં ગડથોલિ યું ખાઈ જાય છે અને ગભરાઇને નિયોનો હાથ ઝાલી લે છે. એ અન્તિમ ક્ષણથી ટૂંકીવાર્તામાં ચોટ નહીં પણ એક કલાસંગત સમાપન સિદ્ધ થયું છે. | છેલ્લે, તરલ કહે છે એમ, પ્રકૃતિએ એને ખરા અર્થમાં અંદરથી સુન્દર બનાવેલી, પણ પરિસ્થતિ સાનુકૂળ થતાં, જવાનું થાય છે. પતિ અનુજ તરફ તરલ જવા જતાં ગડથોલિ યું ખાઈ જાય છે અને ગભરાઇને નિયોનો હાથ ઝાલી લે છે. એ અન્તિમ ક્ષણથી ટૂંકીવાર્તામાં ચોટ નહીં પણ એક કલાસંગત સમાપન સિદ્ધ થયું છે. | ||
{{Poem2Close}} | {{Poem2Close}} |