ગુજરાતી ટૂંકીવાર્તાસંપદા/અનિલ વ્યાસ/`ચૂટકી': Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Poem2Open}}

હું પહોંચી ત્યારે રઘુ આવી ગયો હતો. લૉન્ડ્રી ખૂલી ગઈ હતી. મુંબઈના શિવાજીપાર્ક વિસ્તારમાં આવેલી આ ‘વૉશવેલ’ લૉન્ડ્રી અમારી છે. વનપ્રવેશ કરતાં, હાઉ-ની જેમ સામે આવેલા, રિટાયર્ડ થયા — પછી — શું? એ પ્રશ્નનો પપ્પાએ શોધેલો જવાબ. પણ લૉન્ડ્રી ખૂલી ત્યારે મને તો કલ્પના જ નહીં કે છેલ્લે એ મારે નસીબે ઝોંસાશે! મને તો એમ કે ફૂલફટાક થઈ, કાંજીવાળાં કપડાં પહેરી રોફ મારતા ફરશું. પણ, હું — સરકારી — હેડક્લાર્ક — લૉન્ડ્રી ચલાવું-નું અહમ્ પપ્પાને આડું આવ્યું; પગારદાર રાખીએ તો મળે શું ને બચે શું? ધૈવત તો હજી સ્કૂલમાં જ હતો! તે પપ્પાના મિત્ર લાલકાકા દોઢડાહ્યા થયા : ‘અરે ભગવતીપ્રસાદ, એમાં મૂંઝાય છે શું? ચૂટકીને રાખ ઊભી! આજકાલ તો છોકરીઓને કાઉન્ટર પર ઊભા રાખવાનો મૉડર્ન ટ્રેન્ડ છે! આમેય છ મહિના પછી બી.એ. થઈ સર્વિસ શોધશે. ને આ તો વળી પોતાનું જ! મેં લાલકાકાને કહ્યું હતું કે ઊભી રહેશે મારી બલા! પણ પપ્પાને રુચતાં રુચતાં વાત રુચી ગઈ. મમ્મી પણ આમાં મને-શું-ખબર પડે કહી આડી ફાટી. ધૈવતે મને ધોબણ કહી ચીડવી, ત્યારે મેં એને ધુંબો માર્યો. મને ઇચ્છા હતી, ટિપ-ટૉપ તૈયાર થઈ, સ્નિગ્ધા, ઑફિસમાં જતી સેક્રેટરીઓમાંની એક બને. પણ પપ્પાનું અલ્ટિમેટમ મળ્યું : ‘જો સર્વિસ જ કરવી હોય ચૂટકી, તો આપણે ત્યાં લૉન્ડ્રીમાં, નહીં તો ઘરે બેસો. ઘરે બેસો’ — મેં મોં બગાડ્યું, પણ કંઈ ન ચાલ્યું. નછૂટકે હું લૉન્ડ્રીમાં જોડાઈ. સાલા લાલકાકા! પરંતુ અપ-ટુ-ડેટ લૉન્ડ્રી જોઈ રફતે રફતે મારી સૂગ ઊડી ગઈ. ને હવે તો ગોઠી પણ ગયું છે.’