નારીસંપદાઃ નાટક/પ્રણયના રંગ: Difference between revisions

{{right|[એક બાઈ આવે છે. શરીર મજાનું છે…]}}

'''દિનેશ :''' ઓહ તમે?  કેમ ઘેર આવવું પડ્યું?

'''દિનેશ :''' તમે ખાવાનું ઓછું કર્યું કે નહિ? ખોરાક ઘટાડશો નહિ ત્યાં સુધી તમને આ મટવાનું પણ નથી.

'''દિનેશ :''' હમણાં તમારો શો ખોરાક છે તે જરા કહેશો?

'''દિનેશ :''' હં પછી?

'''દિનેશ :''' સમજ્યો, પછી બપોરે?

'''દિનેશ :''' ઘણો જ, ઘણો જ, હવે મને લાગે છે કે તમારે દવાની કશી જ જરૂર નથી.

'''દિનેશ :''' સાચું પૂછો તો તમારે દવાની જરૂર જ નથી, ઉપવાસની જ જરૂર છે.

'''દિનેશ :''' ઉપવાસમાં તો કંઈ જ નહિ લેતા હો, ખરું ને?

'''દિનેશ :''' કઈ રીતે પડે? મને લાગે છે, કે હું પણ તમારી દવા નહિ જ કરી શકું, અને સાચું પૂછો તો તમને કશો રોગ પણ નથી જ.

'''દિનેશ :''' ડૉક્ટરો તમારા જેવા દરદીઓ પર જ નભે છે. માંદા તો સાજા થાય ને ચાલ્યા જાય, પણ આવા માંદા સાજા થાય જ નહિ ને ડૉક્ટરની ફી જાય જ નહિ! હું પણ તમને દવા દીધે જ રાખત તેમાં શંકા નથી - પરંતુ તમે રહ્યાં મારા મૃત ડૉક્ટર મિત્રનાં પત્ની એટલે મારે ફી તો લેવી નથી માટે જ સાચું કહેતાં અચકાતો નથી, કે તમને કંઈ પણ રોગ નથી. તમને રોગ છે એક જ અને, તે વધારે પડતું ખાવાનો, બેસી રહેવાનો અને મનથી માંદગી માની બેસવાનો! તમારે દવાની કશી જ જરૂર નથી માટે જઈ શકો છો.

'''દિનેશ :''' દવાથી પચાવવાની કશી જ જરૂર નથી. ખાવાનું જ ઓછું કરો એટલે ચાલશે. બસ, તો તમે જઈ શકો છો ને સારા થવું હોય તો હમણા ફક્ત સુક્કા ખાખરા પર રહી જાઓ!

::::[દરદી જાય છે. દિનેશ કામે લાગે છે. ત્યાં પછી ઘંટી થાય છે ને તે બાઈ આવે છે]

'''દિનેશ :''' કેમ પાછું આવવું પડ્યું?

'''દિનેશ :''' ભાવે તો લગાડજો ને ભાવે તો કોરા ખાજો. એમાં કશો જ ફેર પડવાનો નથી (બાઈ જાય છે.) શું બુદ્ધિ બાઈની! માથું પકવી નાખે છે.

{{right|[પાછી ઘંટડી થાય છે]}}

{{right|[દરદી બાઈ આવે છે]}}

'''દિનેશ :''' પાછાં તમે કેમ?

'''દિનેશ :''' ચામાં બોળીને ખાઓ કે ખાખરાનો લોટ ફાકીને ચા ઢીંચી જાઓ તેમાં કંઈ જ ફેર નથી પડવાનો, સમજ્યાં? હવે તમે જઈ શકો છો (દરદી જાય છે) ઓહ ભગવાન!

{{right|[પાછી ઘંટડી થાય છે]}}

'''રમેશ :''' કદાચ એમ હશે, પણ દુઃખની વાત એ છે કે સ્ત્રીના દુઃખનું કારણ પણ સ્ત્રી જ બને છે ને?

'''મંજરી :''' એક સ્ત્રીનું સુખ છીનવીને, એના હૈયામાં હોળી સળગાવીને, બીજી સ્ત્રી શા માટે પોતાનું સુખ સર્જતી હશે? બીજાની કબર ઉપર તેના સુખના કિલ્લા બાંધવાની તેને શું મજા આવતી હશે? કોણ જાણે?

'''મંજરી :''' આવતો હશે, પણ હવે મારે શું કરવું? કહેશો? તમે કહ્યું તેટલું કર્યું પણ તમે કહ્યું તેમ થતું નથી. એ તો જેમ જેમ રોજ મળતાં જાય છે, તેમ તેમ એકબીજાથી થાકવાને બદલે - કંટાળવાના બદલે - એકબીજાની નજદિક વધારે જ આવતાં જાય છે, ને એ જોઈને તો મારું લોહી બળી જાય છે.

'''રમેશ :''' મંજરી! તેં બહુ સહન કર્યું,  તેથી હવે ધીરજ ગુમાવી બેઠી છે ખરું ને?

'''દિનેશ :''' (ગુસ્સે થઈને) હું શું ત્યાં મજા કરવા જાઉં છું, કે ફરજ પર જાઉં છું?

'''રમેશ :''' એમ છેડાઈ શા માટે પડે છે? તું ફરજ માટે જાય છે તેની કોણ ના પાડે છે.  પણ આ તો duty plus pleasures plus enjoyment. કેમ ખરું કે નહિ? પંચગીનીની ગુલાબી ઠંડીમાં મજા પડશે. વારુ ત્યારે, Bye-Bye (જાય છે,)

'''દિનેશ :''' મંજરી!

'''મંજરી :''' (પાછી ફરીને) કેમ?

'''દિનેશ :''' (ક્રોધમાં) હું પૂછું છું કે આટલાં બધાં બીલ શાનાં છે?  

'''મંજરી :''' તે તો બીલમાં જ લખ્યું હશેને? નથી દેખાતું? લાવો બતાવું?

'''મંજરી :''' જુઓ. આ બીલ છે, કાપડિયાનું! આ બીલ છે બનારસી શેલાવાળાનું, આ છે ઝવેરીનું, આ છે દરજીનું, આ છે-

'''દિનેશ :''' મારે એ બધું નથી સાંભળવું.

'''મંજરી :''' પરવા નથી એમ તો કેમ કહેવાય? તમારા પર વારી વારી તો જાઉં છું. કેમ નથી દેખાતું તમને?

'''દિનેશ :''' વારી જવાની તારી આ રીત છે એમ?

'''દિનેશ :''' મંજરી! મને ચીડવ મા.

'''મંજરી :''' વા………રુ............ ત્યારે તમે બતાવો કે મારે શું કરવું?

{{center|<big><big>સમાપ્ત</big></big>}}

</poem>