કંદરા: Difference between revisions

</poem>

હું હવે રહું છું, ટુંડ્ર પ્રદેશે,

ઈગ્લુમાં.

ને યાકને મન એ દૂરબીન.

જ્યાં બરફમાંથી દેખાય બરફ.

હું હવે માંગુ

પ્રતિસ્મૃતિની વિદ્યા,

જ્યાં એ સ્પર્શો ઊગી શકે,

સસ્યસંપત્તિ બનીને.

સપાટી - સપાટી રમતાં રમતાં

છેવટે હું થાકી ને મને થયું

માત્ર ઈકરસ જ સાહસી હતો

એવું કોણે કહ્યું?

ખીણના તળિયાને જોવાની.

હું સ્વયંપર્યાપ્ત છું.

તડકો ફૂટે છે મારા જ શરીરમાંથી.

ત્યારે સૂરજ યાદ આવ્યો હતો.

પણ હવે હું એને શોધવા નથી જતી.

આજે તો બગીચાની લીલીછમ લૉન પર

ચાલવાનું પણ નથી ગમતું.

અત્યંત ઉશ્કેરાટથી

એને હાથથી અટકાવી દઉં છું.

જેલની કાળકોટડીમાં રાખેલી બરફની એક પાટ છું હું!

પ્રખર તાપમાં રાખો તોય પીગળે નહીં એવી જડ, સખત.

એક નવો જ કેદી આવીને મારા પર સૂએ છે.

મરે છે, સૂએ છે, મરે છે, સૂએ છે....