ગુજરાતી અંગત નિબંધો/ગાડી, હું અને ખારોપાટ: Difference between revisions

{{SetTitle}}

{{Heading|૩૧<br>ગાડી, હું અને ખારોપાટ – અજયસિંહ ચૌહાણ|}}

{{Poem2Open}}

માઈલોના માઈલ ગાડી ચલાવ્યા કરું છું. નજર પહોંચે ત્યાં સુધી માત્ર વેરાન ખારોપાટ છે. ક્યાંકક્યાંક ધૂળની ડમરીઓ જન્મી થોડી વાર ઘૂમર લઈને ધરતીમાં વિલીન થઈ જાય છે. ચૈત્ર મહિનાની ઉકાળી નાખતી ગરમીમાં હું ને મારી ગાડી પીપળી-ભાવનગરના રસ્તા પર જઈ રહ્યાં છીએ પાલીતાણા. સુધાને હવે ઉનાળુ રજાઓ પડવાની છે એટલે એને લેવા. શિયાળાની થથરાવતી ઠંડીમાં કે ચોમાસાની રાત્રિઓમાં ધોધમાર વરસતા વરસાદમાં પણ હું અનેક વાર અહીંથી પસાર થયો છું. મને હંમેશાં આ વેરાન પટ પોતીકો લાગ્યો છે. પાણીથી છલછલ હોવા છતાં એકલો-અટૂલો. ગાડી ચલાવતાં-ચલાવતાં એને જોઈ રહેવો ગમે છે. ક્યારેક સાંજ ઊતારવાની તૈયારી કરતી હોય. સૂરજ રતુંબલ રેશમી કિરણો વરસાવતો ક્ષિતિજ નીચે સરકતો હોય ને જિપ્સી વણજાર પસાર થતી હોય. એનો રખેવાળ ડાંગને ખભે નાખી મસ્તીમાં ચાલતો હોય. એને પગલેપગલે વણજાર પણ ચાલતી રહે. ઘણાં ઊંટો પર ખાટલો બાંધેલો હોય. બેચાર ભરત ભરેલા થેલા. એની ઉપર જિપ્સી સ્રી અને બાળકો. બસ આ જ પોતાનું ઘર. ક્યાંથી આવતાં હશે ને ક્યાં જતાં હશે. ગાડી-ગીતો-હું અને એ જિપ્સી વણજાર ક્યારે એકાકાર થઈ જઈએ છીએ ને ક્યારે પાછાં જુદાં – કંઈ જ ખબર પડતી નથી.